مدیریت امور دنیوی در نهج البلاغه(راهبردی به راهکاری عملی در توسعۀ فرهنگی)

توسعۀ فرهنگی سنگ بنای توسعه در تمام ابعاد حیات بشری است؛ و بدون داشتن ارزش‌های فرهنگی کارآمد و پویا نمی‌توان جامعه را به سمت تعالی سوق داد. یکی از ابعاد توسعۀ فرهنگی توجه به امور دنیوی است که بازتابی دوسویه در آموزه‌های اسلام و فرهنگ ایرانی دارد. در این پژوهش سعی بر آن است تا با روش تحلیل محتوا، مولفه‌های توسعۀ فرهنگی از آموزه‌های نهج‌البلاغه به‌عنوان یکی از اصلی­ترین منابع تعالیم اصیل اسلام، استخراج و با فرهنگ رایج در اندیشۀ برخی اندیشه­ورزان ایرانی قیاس شود. درمجموع می­توان گفت: آخرت­محوری از عمده­ترین مولفه­های مهم در مدیریت امور دنیوی است که بر پایه­های قناعت، اعتدال، میانه­روی و امیداواری بنا شده است. این مفاهیم از مقوله­های پرتکرار در حکمت­های نهج­البلاغه بوده است. دنیاگریزی در دین با مفهوم ناپسند انگاشتن محرمات جهت رسیدن به اجر اخروی مطرح ‌شده؛ اما بازخورد آن در فرهنگ ایرانی منجر به انزواطلبی، فقر، جبرگرایی و ناامیدی شده است.