جهانی شدن و فرهنگ های بومی: بازشناسی چشم اندازی تاریخی

جهانی شدن» اصطلاحی جدید است که برای توصیف پدیده­ای تاریخی با سابقه­ای طولانی مورد استفاده قرار گرفته است. در تاریخ بشر، در سطح جهانی، مهاجرت، مبادلات تجاری، ارتباطات تمدنی و فرهنگی از گذشته­های طولانی وجود داشته و در قرون اخیر با پیشرفت­های علمی و فن­آوری، گسترش چشمگیری یافته است. در دهه­های اخیر، افزایش سرعت و حجم این ارتباطات، روند جهانی شدن را نسبت به دوران گذشته متحول کرده است. این تحول که موضوع پژوهش­های بسیاری در اقتصاد، علوم اجتماعی، روابط بین­الملل، تاریخ، فن­آوری و محیط زیست با رویکردهای مختلف شده است، نتیجۀ پیشرفت­های خیره­کننده­ای است که بشر در عرصه فن­آوری، به طور عام، و فن­آوری ارتباطات، به طور خاص، بدان دست یافته و افزایش بی­سابقه سرعت ارتباط جوامع بشری را در پی داشته است. در این میان پرسش این است که آیا نیروی فن آوری، تفاوتهای فرهنگی را از میان برداشته و همۀ جهان را به سوی دهکده جهانی با محوریت تمدن غرب و فرهنگی یکسان هدایت می­کند؟ به رغم این، چنین به نظر می­رسد که فن­آوری ارتباطات پیشرفته- که اکثر جوامع امروزی و ملت­ها به آن دست یافته­اند –خود زمینه­های لازم را برای آگاهی از هویت تاریخی و بازشناسی آن در برابر سیطره یک­سویه فرهنگی فراهم کرده است.. این نوشتار که با رویکردی تاریخی و روشی تحلیلی به موضوع پرداخته، بر آن است که تئوری­ها و یا روند یکسان­سازی فرهنگی که سابقه ای از دوران استعمار دارد، علیرغم بهره­وری از نیروی فن­آوری کنونی، هویت تاریخی و فرهنگ­های بومی ملت­ها را بیش از گذشته مورد توجه آنان قرار داده است.