انقلاب اسلامی ایران و الگوی معرفتی در طراز جهانی

وقوع انقلاب اسلامی ایران در تقابل با دنیای مدرن و پست‌ مدرن، دو ویژگی منحصر به فرد داشته است. یکی قدرت تولید معنا و معناگرایی آن است که به واسطۀ احیای نگاه وحیانی به هستی و انسان، و تجدید حیات دادن به اسلام و مذهب تشیع به عنوان مبنای خود صورت گرفته و دیگری نفی مدرنیسم معرفتی غرب که سبب خروج از حیطۀ تمدن غربی گشته و آرمان جدیدی را فراروی انسان اسیر در دنیای مدرن قرار داده است. انقلاب اسلامی ایران حادثه­ای تاریخی در جغرافیای انسانی است که ناشی از انباشته شدن انرژی­های انسانی و انفجار این انرژی­هاست. این انقلاب هویت خویش را با رجوع به آرمان‌های انبیا تعریف کرده که در آخرین حلقۀ آن به پیامبر اکرمˆ و امامان رسیده است و استقرار نظام ولایت مطلقۀ فقیه در جمهوری اسلامی گامی بزرگ برای ظهور انسان کامل در آخرّالزمان به شمار می‌آید. در این میان تدوین الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت که زیربنای اصلی آن تبیین و تحلیل زیرساخت­های لازم اعم از معرفت­شناسی، هستی­شناسی و انسان­شناسی است، می­تواند نویدی باشد به تمدنی جدید و قدرتی روزافزون که در نهایت به ایجاد و تقویت اعتماد به نفس ملی منجر می‌گردد. پژوهش حاضر بر آن است تا با معرفی و گذاری انتقادی به دو الگوی معرفتی مدرن و پست­مدرن، هندسۀ معرفتی انقلاب اسلامی ایران را بازنمایی کند.