کاربرد اجماع در اثبات احکام معاملات. بررسی موردی شرطیت تنجیز در عقود

منجّز بودن از شرایطی است که در کتب فقهی برای برخی از عقود و ایقاعات مطرح شده است. تنجیز در مقابل تعلیق، و به معنی منوط نبودن تحقق عقد یا ایقاع به امر دیگری است. تعلیق ممکن است به صورت مصرّح یا ضمنی صورت پذیرد. برای اثبات اعتبار تنجیز، ادله ی گوناگونی مطرح شده اند. اجماع به عنوان یکی از ادله ی عمده ی بیان شده برای اعتبار تنجیز با نقدهای گوناگونی روبه روست. برای بررسی قوت اجماع به عنوان دلیل اعتبار تنجیز، باید به «اصل وجود اشتراک نظر»، «محدوده ی آن»، و «اجماع معتبر بودن اشتراک نظر احتمالی» توجه داشت؛ با در نظر داشتن این سه، به نظر می رسد دلالت اجماع در بحث حاضر با اشکال مواجه است.