مروری بر راهکارهای افزایش تاب آوری فردی و اجتماعی از منظر قرآن و عترت علیهم السلام

در حوزه‌ی روانشناسی تحولی، تاب‌آوری به عنوان «یک فرآیند پویای رویارویی موفق با شرایط ناگوار» مورد مطالعه قرار‌گرفته است. نگاهی هرچند کوتاه به وضع جوامع انسانی نشانگر اختلالات، آسیب‌ها و گسست‌هایی است که در اثر پایین بودن میزان تاب‌آوری در روابط میان‌فردی دامنگیر روابط اجتماعی شده است. درعصرکنونی،که تجدید حیات تفکر اسلامی به سرعت در سراسر جهان در حال گسترش است، این حقیقت آشکار گردیده که اسلام فراتر از مجموعه‌ای مناسک و رفتارهای دینی است. دانشوران مسلمان، با استفاده از آموزه‌های قرآن و سنت و ارائه رهنمودهای شناختی، احساسی و رفتاری سعی کرده‌اند که اسلام را یک روش زندگی هماهنگ با جهان آفرینش معرفی کنند که راه کمال و رشد انسان را هموار می‌کند و در دشواری‌های زندگی او را راهنمایی و یاری می‌کند. بنابراین شناخت حوادث پیرامون و قوانین و سنت‌های اجتماعی و الهی منجر به افزایش تاب‌آوری و کاهش واکنش‌های هیجانی و احساسی در افراد می‌شود. بنابراین در راستای سوال اقدامات موثر در راستای تاب‌آوری کدام‌اند؟؛ با توجه به نقش و جایگاه آموزه‌های دینی در زندگی فردی و اجتماعی، در این پژوهش برآنیم تا با بررسی قرآن و متون اسلامی و همچنین با بررسی کتب و مقالات مرتبط با حوزه تاب‌آوری، راهکارهای موثر در مواجهه با ابتلائات را تبیین کرده و گامی در جهت پیشرفت و اعتلای فرد و جامعه و شادکامی و سعادت همگانی برداشت.با بررسی گزاره‌ها و مفاهیم ناظر بر تاب‌آوری در قرآن و متون اسلامی مشخص گردید که در حوزه فردی توکل و استعانت از خدا، توجه به عدل الهی، ... و در حوزه اجتماعی ترویج مفاهیم اخلاقی، گسترش علم و دانش در جامعه، ... و در وهله بالاتر صبر و شکیبایی در برابر پیشامدها و ایمان به خلقت حکیمانه خداوند و همچنین توجه به سنت الهی ابتلا و آزمایش گامی موثر در جهت تاب‌آوری فردی و اجتماعی می‌باشد.