نگرشی بر جایگاه و نقش فلسفه و مدیریت تعلیم و تربیت در نظام آموزشی ایران

فلسفه تعلیم و تربیت قدمتی به بلندای فعالیت بشر در زمینه تعلیم و تربیت دارد. حتی زمانی که جوامع بشری قدرت و ابزار تحلیل مسائل را نداشتند، تعلیم و تربیت دارای نگرشی فلسفی درباره زندگی بود. از آن زمان تا کنون فرآیند تعلیم و تربیت، به مقتضای دوران و جوامع مختلف، دستخوش تحولات و فراز و نشیب های گوناگونی بوده است. چه بسا در یک عصر و یا جامعه ای یک نظریه تربیتی مطرح شده و گسترش می یافت و پس از طی یک فرآیند نسبتا طولانی در برخورد با دیدگاه های دیگر، کمرنگ شده و یا از بین می رفت. با نگاهی گذرا به سیر تاریخی تحول نظریات تربیتی می توان گفت، در طول تاریخ و از آغاز پیدایش نظریات فلسفی تعلیم و تربیت و به دنبال آن تکوین فلسفه های تعلیم و تربیت، کارشناسان و مربیان بزرگ تربیتی، ایده ها و افکار خود را در قالب خطابه ها و نوشتارها با یکدیگر به چالش گذاشتند. در جمهوری اسلامی ایران رئالیسم اسلامی به عنوان فلسفه تربیتی غالب در نظر گرفته شده است که این فلسفه به جهت هماهنگی با نظام جمهوری اسلامی ایران همچنان بر نظام آموزشی ما حکمفرماست و فلسفه های تعلیم و تربیت جدید چندان در نظام آموزشی کشور ایران در نظر گرفته نشده است. این تحقیق با هدف بررسی جایگاه فلسفه و مدیریت تعلیم و تربیت در کشور ایران به روش توصیفی-تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای انجام شده است.