پژوهشی بر سیر تحول سیمای زن در نقاشی ایرانی

هنرهای تجسمی گروه عمده ای از آثار هنری را تشکیل می دهند که به لحاظ قدمت و کمیت و ویژگی روایی – بیانی، حایز اهمیت هستند. تجزیه و تحلیل آثار تجسمی این امکان را به ما می دهد تا روند پیوسته ی رشد اندیشه ی بشری و نگاه او به پیرامون را در جوامع سازنده ی این آثار بررسی کنیم. نقاشی ایران در طول دوره های مختلف تاریخی به مرور دستخوش تغییرات گشته است که این تغییرات بر اثر عوامل مختلفی چون عوامل اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگ جامعه، سلیقه پادشاهان و دیگر سفارش دهندگان آثار هنری، عوامل مذهبی و ارتباط با شرق و غرب صورت گرفته است. زن موضوعی است که همواره نقشی کلیدی در عرصه‌های هنری و به‌خصوص عرصه نگارگری و نقاشی داشته است. نحوه بازنمایی زنان در این آثار در برهه‎های زمانی مختلف متاثر از شاخصه های فرهنگی حاکم در آن برهه بوده و همین امر سبب شده در ادوار مختلف، با تصاویر گوناگونی از زنان در این آثار مواجه باشیم. در پژوهش حاضر به بررسی تغییرات سیمای زن، به عنوان عنصری بصری به لحاظ شکل و ظاهر همچنین جایگاه او، در آثار نقاشی در دوره های مختلف ایران پرداخته شده است. این پژوهش با استفاده از روش های توصیفی- تاریخی صورت گرفته و منابع و اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعات کتابخانه ای و مراجعه به منابع مکتوب شامل کتاب ها، مقالات علمی و پایان نامه های مرتبط با موضوع پژوهش، جمع آوری و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.