ترویج امر به معروف و نهی از منکر در جامعه با تاکید بر غزلیات حافظ

جامعه انسانی نیازمند کنترل است و زمانی می توان کارکرد مطلوب و صحیح را از مردم جامعه انتظار داشت که نظارت دقیق و درستی بر نحوه ی عملکردها وجود داشته باشد. یکی از اهرم های کنترل و نظارت همگانی،امر به معروف و نهی از منکر است. در این راستا،گروهی به عنوان ناظر،مسوول اجرای احکام مرتبط با آن هستند و واضح است چنین افرادی که مسوولیت نظارت را عهده دار می شوند باید شرایط لازم این کار را احراز نموده باشند در غیر این صورت دستیابی به نتیجه مطلوب دشوار خواهد بود. از سوی دیگر در بسیاری از موارد،سکوت در برابر زشتی ها و نابکاری ها و مفاسد،زمینه را برای گسترش هر چه بیشتر آن فراهم می نماید و راه را برای هر نوع ناهنجاری و بزهکاری هموار می کند تا جایی که فساد فراگیر شده و پیکره جامعه به انواع مفاسد و منکرات آلوده می گردد که در نهایت،بنیان و شالوده جامعه را متزلزل نموده و به نابودی می کشاند. به عبارت دیگر،سکوت در مقابل مفاسد و منکرات به منزله ی همراهی کردن با آنهاست. با حمله مغولان به ایران یکی از دشوارترین و تلخ ترین برهه های تاریخ این سرزمین رقم زده شد. پس از ایلغار مغول،ایران از لحاظ اجتماعی،سیاسی،فرهنگی و دینی دستخوش تحول گردید و جامعه ایرانی که تا پیش از این نیز وضع چندان مناسبی نداشت بعد از تهاجم خانمانسوز مغولها بیش از پیش از درون فروپاشید به گونه ای که اثرات مخرب آن بر پیکرجامعه تا چندین قرن به جا ماند. حافظ از ستارگان پر فروغ آسمان ادب پارسی،در چنین دوران پر آشوبی می زیست و از آنجا که شاهد بسیاری از نابسامانی ها و تباهی های عصر خویش بود از روش هایی نظیر الگوسازی،توجه دادن به کرامت انسانی،تکرار،وعده و وعید و... مخاطب خویش را به انجام کارهای نیک فرا خوانده و از منکرات و زشتی ها باز داشته است. بنیان این مقاله بر شیوه های بیان حافظ در امر به معروف و نهی از منکر استوار است.