هنجارها و مدیریت های بایسته حاکم بر جریان علم در تمدن نوین اسلامی با اتکا بر تجربه مدیریت علم در دوره شکوفایی تمدن گذشته اسلامی

چکیده : موضوع تمدن نوین اسلامی که پس از نظریه احیای تمدن اسلامی پیدا شده افزون بر زمینه ها وشرایط گوناگون ، نیازمند تقویت مبانی و چهار چوب های نظری خود در مسیر تحقق یافتن است تا به اقتضای نیازهای امروزین جهان اسلام سربرآورد وبه بار نشیند. در این راه بازخوانی تجربه های گوناگون تمدن اسلامی پیشین از جمله تجربه مدیریت علم در آن از لوازم قطعی این حرکت است که موضوع این پژوهش قرار گرفته ومحدوده این بررسی. به عصر شکوفایی تمدن اسلامی (سده های چهارم وپنجم ه.ق )اختصاص یافته است ..بر اساس همین فرض، زمینه های پیدایش و چیستی هنجارهای حاکم بر علم و ویژگی های مدیریت برآمده از آن ها در بازه زمانی خاص، پرسش پژوهش شده و به تناسب ماهیت تاریخی موضوع روش انجام نیز توصیفی – تحلیلی انتخاب گردیده و این نتایج هم به دست آمده است: اثبات جریان حاکم بیرونی با هفت هنجارحمایتی (اقتباس علمی ، زبان علمی ، نظام اداری و سیاسی نامتمرکز ، شهرهای علمی ،حضور دانشوران در مناصب دولتی ، فراهم آوردن امکانات آموزشی و پژوهشی و حمایت های مالی از دانش ودانشوران ،) و اثبات جریان حاکم درونی با هفت هنجارهدایتی (دانش طلبی بدون مرز ، تسامح و رواداری علمی ، برهان محوری ، حقیقت جویی همواره ، وحدت مبنایی دانش ها ،کوشش گری مدام در دستیابی به دانش و تناسب روش پژوهش با موضوع علوم). وسرانجام اثبات مدیریت علمی کلان برآمده از این دو گروه از هنجارهای حمایتی -هدایتی با ویژگی های (:مدیریت ذهنی ، مدیریت عینی ، مدیریت عرصه حمایت از دانش و مدیریت مستقل درونی) استوار بر دو پدیده ی زمینه ساز جریان های علمی، (منابع اسلامی و پیدایش جهان اسلام) اثبات گردید که می توانند راهنمای حرکت درمسیرشکوفایی علم در تمدن نوین اسلامی هم باشند .