پژواک گستردة مضامین داستانیِ منظومه‌های پهلوانی در «جهانگیرنامة» قاسم مادح (نگاهی به جهانگیرنامه از منظر نظریة بینامتنیت)

یکی از جذاب‌ترین نقدهای معاصر، نقد بینامتنیت است که به تاثیرپذیری یک متن از متون پیش از خود می‌پردازد. در حقیقت هر متن، بافت و شکل جدیدی از متون و آثار پیش از خود است و شاعر یا نویسنده خواسته یا ناخواسته، وام گیرنده از آثار پیشین است و تنها نوآوری او، نوآوری در زبان می‌باشد. منظومة «جهانگیرنامه» که سرگذشت پهلوانیِ جهانگیر، پسر رستم دستان است، از جمله متون حماسی متاخر است- برخی آن را متاخرتر از قرن هفتم و یا حتی عهد صفویه و زندیه می‌دانند- و از منظومه‌های نااصیل حماسی پارسی به شمار می‌آید. این منظومه، به آشکارگی، تحت تاثیر متونِ حماسی پیش از خود قرار گرفته و بن‌مایه‌های داستانی خود را در یک رابطة بینامتنی از منظومه‌هایی چون شاهنامه، گرشاسب‌نامه، بهمن‌نامه، فرامرزنامه، بانوگشسب‌نامه، برزونامه و شهریارنامه اخذ نموده است. نگارندگان در این جستار برآنند تا رابطة بینامتنی منظومة حماسی جهانگیرنامه را با آثارِ حماسی پیش از آن بررسی و آشکار نمایند.

Ample reflection of fictional motifs of epic poems in Jahangir Nameh

One of the most fascinating and attractive contemporary criticisms is the intertextuality critique, that deals with taking effect a text from pre-texts. In fact, every text is a new form and shape of texts and works before him, and poet or writer, intentionally or unintentionally borrow from previous works, and only his innovation is innovation in language. Jahangir-Nameh, which is the story of Jahangir,s life, the son of Rustam Dasa, is from the later epic texts - Some consider it somewhat later than the seventh century or even the Safavi and Zandi government -. This epic poem, clearly, has been influenced by previous epic texts and taken its narrative motif in an intertextual relationship from poems such as Shah-nameh, Garshasb-nameh, Bahman-nameh, Faramarz-nameh, Banoogoshasb-nameh, Borzoo-nameh and Shahriar-nameh. In this essay, the author tries to investigate and show and reveal the intertextual relationship between the Jahangir-nameh and Previous epic works.