مواجهه ی سرشک و آدونیس با اساطیر یونان

اسطوره (myth)، میراث کهن قومی و ملی که امروزه با مطالعات میتولوژی یا شناخت اساطیر مورد بررسی قرار می گیرد، شاکله ی «سنت» محسوب می شود و خاستگاه آن را می توان در عقاید مذاهب و باورهای دینی جست. اسطوره به عنوان هویت ملل، یکی از بازوان قدرت است و همواره توانسته در تغییر و تحول تاریخی و اجتماعی جوامع نقش اساسی ایفا نماید. اسطوره ها فرای ملت ها گام نهاده، به صورت جهانی در آثار شاعران و نویسندگان مطرح شده اند و تبلور آن ها در آثار شاعران با توجه به ابزار بلاغی گاه به صورت آینه ها و یا نقاب ها بوده است. از این رو، به کار گیری اسطوره ها در دو سطح مکانیکی- بیرونی و ارگانیک- درونی نوع مواجهه ی شاعران با این گنجینه ی دیرین را در قالب هایی متفاوت به مخاطبان عرضه می دارد. شاعران معاصر فارسی و عربی نیز با تاسی از اسطوره ها در نیل به اهداف و نیات اجتماعی و فردی خود علاوه بر پیام رسانی، وجهه ای نو از اساطیر را برای مخاطبان به نمایش گذاشته اند. این جستار بر آن است تا با رویکرد توصیفی- تحلیلی به مقایسه ی اسطوره های یونانی در اشعار دو شاعر معاصر فارسی و عربی: م.سرشک و آدونیس بپردازد و چگونگی تاثیر اسطوره ها به عنوان ابزاری بیانی در آثار این دو شاعر را مطرح نماید که در نتیجه ی آن م.سرشک با ادغام افکار ناسیونالیستی، اسطوره ی یونانی را در لوا و جامه ی ایرانی بیان کرده، چهره ای اجتماعی به آن می بخشد و آدونیس با پذیرفتن اسطوره ی یونانی به عنوان هویتی غربی، بافت نمادینه بودن آن را متحول می سازد.