«تفنّن در تعبیر» بحثی در سبک شناسی شاهنامه فردوسی

بیان مضمون واحد به طرق مختلف از ارکان دانش بیان و معانی است. هر قدر گوینده یا نویسنده به ابعاد بیان تعابیر آگاه تر باشد، قدرت او در پروراندن مضامین به راه های مختلف بیشتر است و از این رهگذر است که سبک شخصی اثرآفرین، شکل می گیرد. این مقاله در نظر دارد به شیوة تحلیل محتوا با ذکر شواهدی از شاهنامة فردوسی قدرت بیان این شاعر را به لحاظ تفنّن در تعبیر و ادای معنای واحد به طُرُق مختلف بسنجد. با نگاهی به جلد یکم شاهنامه می توان گفت در مضامین هفتگانه بررسی شده، قدرت بیان شاعر از حیث تصویرگری و ایجاد هنر کنایه با تمثیل یا گفتمان ایجابی یا سلبی و گاه بیان به ضد بسیار هنرمندانه و در خدمت اهداف زبانی و نوع ادبی اثر است. تصاویر و تعابیر در چهارچوب نظریة ادبی حماسه و هنر بزرگنمایی و خارق العادگی است و بسامد انواع مختلف بیان از یک مضمون متنوع است.

The link between semiotics and myth

Semiotics, the science of the study of signs Following the views of the famous Swiss linguist Ferdinand Dussauer, linguistics and literary structuralism debates emerged as one of the approaches to the analysis of literary texts and provided a way to understand the structural and semantic relations. This article is a attempt to reconcile the theory of semiotics with the theme of myth as one of the hallmarks of literary-epic texts and to explain the place of semiotics in thi field. In this way, the author, with a general view of semiotics as one of the ways of understanding literary texts and expressing different theories in this field and its relation to semiotics, believes that myth as a linguistic sign has a semiotic structure, and It is formed within the components of semiotics (signifier, referent, sign) and can be discussed alongside metaphors and symbol