سطوح زمان در روایت حماسی، با تکیه بر حماسه مذهبی فلورانس رومی

ویژگی مهم حماسه این است که بعد از گذشت زمان به رویدادی برمی‎گردد و در آن دلاوران را شناسایی می‌کند و رفتارشان را در برخورد با مسائل برجسته می‌سازد. حماسه مذهبی عرفانی فلورانس رومی florence de rome، در دل روایتِ نبردهای شوالیه‌ای قرون وسطایی، به مسائل تقوی و پرهیزگاری می‌پردازد و قدرت معنویِ شفابخشی، اتصال به عالم ماوراء و رسیدن به آرامش بعد از رنج را در شخصیت قهرمان داستان ترسیم می‌نماید. بررسی ساختار زمان و نمودِ سطوح مختلف آن در این گونه از روایت‌های حماسی، هدف این تحقیق است. در این راستا به پرسش در زمان‌بودگیِ حماسه در دو سطح بوطیقایی و مردم‌شناختی پرداخته شده است. تعامل با زمان و صورت‌های وجودی آن از خلال روایت، و در انطباق با شخصیت‌های حماسه، و نیز در انعکاس در فضا مکان، تبیین می‌گردد: زمان با بکارگیری ترفندهایی، اساطیری و نمادین می‌شود، چرخه‌هایش معنی‌دار، و برش‌هایش در انطباق با چهره‌‌ی شخصیت‌ها و نیز صحنه‌های داستان، رنگ خاصی بخود می‌پذیر بطوری که دیرندگی خود را بر روی آن‌ها تداعی می‌کند. از طرفی جغرافیای ادبی این حماسه با وسعت بی‌نظیر و بُعد جاودانگی‌اش بستری برای آفرینش اسطوره فلورانس با برخی ویژگی‌های الهی فراهم آورده است.