نقش و مفهوم اژدها در ادبیات ایران و چین

اژدها جزء جدایی‌ناپذیر حماسه و ادب فارسی است. در ادبیاتِ بسیاری از سرزمین ها، ازجمله ایران، اژدها نمادی است از نیروی اهریمنی .از آنجا که ، نوعی کهن الگو به شمار می‌رود، این دو حوزۀ فرهنگی گزینه‌ های مناسبی برای مطالعۀ تطبیقی در باب موضوعند . این نوشتار برآن است مفاهیم اژدها را در ادبیات ایران و چین به عنوان هدف پژوهش مورد بررسی قرار دهد و در این راستا ریشه شناسی واژه‌ی اژدها را مورد مطالعه قرار دهد و سپس حضور این نماد را در کتب مقدس، بکاود و به بررسی مصادیق بهره‌گیری از واژۀ اژدها در متون کهن و برخی اشعار بپردازد. در ادامه با رویکردی مشابه، به بررسی حضور این «نماد کهن» در ادبیات چین پرداخته شده است. بیش از نیمی از شاعران ایرانی در آثار خود، خواه مستقیم ،خواه با واسطۀ کنایات ادبی، به واژه‌ی اژدها اشاره کرده‌اند؛ لیکن بدیهی است که ذکر تمامی نمونه ها در این نوشتار ممکن نیست، و هدف نیز آن بوده است که به مواردی پرداخته شود که در پررنگ ساختن نکات اشتراک و افتراق این مفهوم در ایران و چین نقش بنیادی تری ایفا کرده اند. در این نوشتارکه مبتنی برمطالعۀ تطبیقی وتوصیفی است، روش تحلیلی مشابهی در بررسی مضمون اژدها در دو حوزه درپیش گرفته‌شده‌است .اژدها در ادبیات ایران، حتی در کهن‌ترین سند ادبی ما یعنی اوستا تا شاهنامه‌ی فردوسی و دیگر آثار منظوم، به حیات خود ادامه داده و همواره مظهر بدی بوده است. درنهایت می‌توان گفت:موجودی مشابه در دو فرهنگ متفاوت، بار معنایی کاملاً متفاوتی یافته است.