هویّت زنان در آیینة ادب داستانی کرمانشاه

ادب داستانی، از جمله عرصه‌هایی است که توانسته‌است در لابلای طرح داستان‌های مختلف، به ماهیّت زن ایرانی بپردازد و با انتقاد از وضعیّت نامطلوب زنان، خواهان از بین رفتن نگاه ابزاری به آنان شود. نویسندگان مکتب کرمانشاه نیز از این حیث مستثنی نبودند و با خلق آثار داستانی، تلاش کرده‌اند؛ زنان را از حاشیه بیرون بیاورند و نسبت به حق و حقوق زنان و ظلم، خشونت و اجحافی که به زن به ویژه زن سنّتی غرب ایران، اعمال می‌شده‌است، عکس‌العمل نشان دهند. پژوهش حاضر، بر آن است تا هویّت زنان را در ادب داستانی کرمانشاه بررسی نماید و بیان کند که نویسندگان شاخص آن چه ماهیّتی از زنان ارائه داده‌اند. یافته‌های پژوهش، بیانگر آن است؛ هویّت ترسیم شده برای زنان مناطق غرب ایران، متاثر از مناسبات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی حاکم بر جامعة سنّتی غرب ایران است که زنان را انسان‌های مظلوم، زحمت‌کش و تحت سلطه و انقیاد مردان معرّفی کرده‌است، از این‌رو، نویسندگان این خطّه با مطرح کردن مشکلات زنان، اعتراض خویش را نسبت به هویّت تحمیل شدة آنان نمایان می‌سازند و تلاش می‌کنند هویّتی انسانی‌تر از زنان ارایه بدهند.