فردوسی و اصطلاحات خوشنویسی

طبع هنرپرور و نکته پرداز شاعران ایرانی از یک سو واهمیت فراوان خوشنویسی درنگرش ایرانیان ازسوی دیگر موجب شده تا به کارگیری اصطلاحات خوشنویسی به عنوان یکی از مواد خام و عناصر سازنده درآفرینش تصاویرشعری، همواره سنّتی رایج درشعروادب ایران بوده و پسندی گسترده یابد. به طوری که تمامی شاعران ایران با گرایشهای فکری متفاوت ازصوفی وعارف و واعظ و حکیم گرفته تا آزادی خواه و وطن پرست ازآن بهره جسته اند . دراین میان فردوسی گرچه اهمیت فراوانی به این بخش می دهد اما برخلاف دیگرشاعران از اصطلاحات متداول دراین زمینه استقبال نمی کند وبه شیوه وسلیقه خاص خویش دراین میانه، میدان داری می نماید. هدف ازانجام این تحقیق، بازنمودن نکات پوشیده ولایه های پنهان این موضوع و نمایاندن سبک خاصّ فردوسی دربه کارگیری اصطلاحات مختلف خوشنویسی است تا ازاین رهگذرو با بررسی نوع گزینش و نحوه استفاده و بسامد هراصطلاح درشعراو، ارزیابی دقیق تری نسبت به ذهنیّت هنریِ شاعری آفرینشگر چون فردوسی ارائه گردد.