اندیشه هرمسی در آینه ادبیات ایرانی

یکی از نتایج مهمی که تلافی تمدن های یونانی و مصری در اسکندریه به بار آورد، ایجاد مکتب خاصی بود که به نام هرمس شهرت یافت و اثر عمیقی از خود در علوم و فلسفه و ادیان ملل غرب آسیا و حوالی دریای مدیترانه به جای گذاشت. در قرون وسطی نام هرمس نزد مسیحیان، مسلمانان و همچنین یهودیان به عنوان بانی و موسس حکمت و علم تلقی می شد و کتب و رسائل متعددی که به وی نسبت داده شده بود مورد مطالعه غالب طالبان معرفت قرار می گرفت؛ تا حدی که تقریبا در هر رشته از علوم، اثری از تعلیمات خاص مکتب هرمسی دیده می شد. در این دوره دانشمندان مشهوری در جهان اسلام، مانند جابربن حیان، اخوان الصفا، مجریطی، ابن سینا و سهروردی از تعالیم مکتب هرمس پیروی می کردند. اینک از پس اعصار و قرون، افکار هرمسی چنان با اندیشه های اسلامی آمیخته شده است که بازشناسی عناصر آن در مطاوی کلام سخنوران ایرانی به غایت دشوار به نظر می رسد. این مقاله در پی آن است که ضمن ارایه گزارشی تاریخی از ریشه این مکتب، مجاری نفوذ آن اندیشه ها را در ذهن و زبان برخی سخنوران متصوف ایرانی، در عصر کلاسیک اسلامی بازشناسد. مهم ترین بخش این مکتب که تاثیر نامحسوسی در عرفان و تصوف اسلامی و بلکه هر سه دین سامی گذاشته است، الهیات آن است که تصویر خاصی از خدا به دست می دهد که به باور بسیار صاحب نظران و متالهان، شرک آلود است. ایده تفکیک خداوند متعال و خدای صانع از آن جمله است که در این مقاله به تفصیل واکاوی شده است.