>
Fa   |   Ar   |   En
   کاربردهای نمادین شخصیت های عرفانی در سروده های حزین لاهیجی  
   
نویسنده شاهمرادی شهلا
منبع هشتمين همايش ملي متن پژوهي ادبي - 1398 - دوره : 8 - هشتمین همایش ملی متن پژوهی ادبی - کد همایش: 98190-86647 - صفحه:0 -0
چکیده    آثار ادبی یکی از عرصه‌هایی است که شخصیت‌های فراوانی در آن ایفای نقش می‌کنند، بنابراین شناخت دقیقی از شخصیت‌های هر اثر ادبی می‌تواند مخاطب را در برقراری ارتباط با موضوع آن یاری کند. افزون براین، پژوهش در سروده‌های کلاسیک فارسی، ضمن آشنایی با مضامین سروده‌های آنان، بسیاری از خُلقیات و نحوة رفتار، کردار و نگرش شخصیت‌ها و اسطوره‌ها را نشان می‌دهد. شخصیت‌های عرفانی نمونه‌ای از این دست است که کاربرد آنها در اشعار شاعران قدیمی و حتی معاصر، شکلی نمادین به خود گرفته‌است و شاعران آنها را در راستای بیان اندیشه‌ها و افکار خویش-عمدتاً عرفانی و دینی- به کار گرفته‌اند. حزین لاهیجی از شاعران برجستة سبک هندی است که ضمن پرداختن به مضامین عاشقانه و رمانتیک، در سروده‌های وی نیز تمایلات عرفانی دیده می‌شود. وی تلاش کرده‌است از طریق شخصیت‌های عرفانی بخشی از اندیشه‌های عارفانة خویش را نشان دهد. از این‌رو پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی-تحلیلی بر آن است تا کارکردهای شخصیت‌های عرفانی را در دیوان شعری حزین لاهیجی بررسی کند. دستاورد پژوهش بیانگر آن است که شخصیت‌های عرفانی همچون پیر مغان، حضرت عیسی(ع)، سیمرغ، صوفی، زاهد، حضرت خضر، حلاج و . . . در شعر حزین لاهیجی نمود برجسته‌ای دارد و وی در آفرینش مضامین شعری از آنها بهره برده‌است. عشق و مراحل آن، نیاز به پیر و مرشد، فنای فی الله و . . . مولفه‌هایی است که از طریق این شخصیت‌های عرفانی دردیوان حزین لاهیجی مجالی برای ظهور پیدا کرده‌اند.
کلیدواژه شخصیت، نماد، عرفان، سبک هندی، حزین لاهیجی.
آدرس
پست الکترونیکی sh.shahmordi98@gmail.com
 
     
   
Authors
  
 
 

Copyright 2023
Islamic World Science Citation Center
All Rights Reserved