بررسی شاهنامه فردوسی از منظر نظریه‌ی تنازع بقا داروین

بررسی شاهنامه‌ی فردوسی از منظر نظریه‌ی تنازع بقا و انتخاب طبیعی داروین می‌تواند بسیاری از ابهام‌ها و پیش‌داوری‌ها نسبت به افکار فردوسی بزرگ را حل کند.شاهنامه‌ی فردوسی بی‌شک یکی از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین آثار زبان فارسی و بزرگ‌ترین حماسه‌ی تاریخی ادبیات می‌باشد که بررسی آن از دیدگاه روانشناسی و به‌خصوص نظریه‌ی تنازع بقا و انتخاب طبیعی در این اثر بزرگ می‌تواند به شناخت هرچه بیشتر این اثر و همچنین افکار فردوسی بزرگ در شاهنامه کمک شایانی کند.این پژوهش گامی در جهت شناخت بخشی از ویژگی‌های روانی شاهنامه و نویسنده‌ی آن می‌باشد. در این تحقیق به سوالاتی مانند: آیا فردوسی کاملاً با داروین درزمینه ی تنازع بقا موافق بوده است؟ فردوسی از این موضوع با چه عنوانی یادکرده است؟ شباهت و تفاوت نظریه‌ی داروین با نظر فردوسی در چیست؟در این پژوهش ابتدا بخشی از نظریه‌ی داروین که مقصود اصلی ما بود بیان‌شده است و پس‌ازآن متناسب با هر بخش از نظریه،دیدگاه فردوسی در شاهنامه با آن مطابقت داده‌شده است و اشعاری مرتبط با هر موضوع نیز بیان‌شده است.موضوعات بررسی‌شده در این تحقیق شامل: انتخاب طبیعی، تکامل طبیعی، تنازع بقا و انواع آن،وظیفه‌ی هرکسی در قبال جهان، نمونه‌هایی از تنازع بقا مانند مرگ و تقدیر و قضا و همچنین موضوعات مرتبط با این نظریه در شاهنامه مانند جبر و اختیار در داستان رستم و سهراب و داستان ضحاک می‌باشد.بنا بر تحقیقاتی که انجام شد می‌توان گفت فردوسی از تنازع بقا به نام جبر و اختیار و تقدیر و قضا یاد می‌کند و در بسیاری از موقعیت‌ها انسان را تسلیم قضا می‌داند ولی این بدان معنا نیست که او کاملاً جبرگرا باشد زیرابه اختیار انسان و عمل او در این جهان نیز معتقد می‌باشد.