نمود باورهای خرافی و آداب و رسوم اقلیم جنوب در آثار رسول پرویزی

شمار زیادی از داستان های معاصر فارسی، دربردارنده و بازگو کنندة بسیاری از باورها و آداب و رسوم جامعة ایرانی است. این مسئله، به ویژه در داستان های نویسندگان اقلیم جنوب کشورمان، نمودی آشکارتر می یابد. انعکاس و به کارگیری اصطلاحات و تعبیرات لهجه ای، شیوه های معاشرت، معیشت، فرهنگ و آداب و رسوم، از عناصر اصلی و قوام دهنده به ادبیات اقلیمی جنوب است. بسیاری از نویسندگان این خطّه، با اهداف و انگیزه های گوناگون و با ترسیم روابط و آداب و رسوم و باورهای اجتماعی مردمان نواحی جنوب کشور، آثار خود را به گنجینه ای ارزشمند از اطلاعات جامعه شناسانه و مردم شناسانه تبدیل نموده اند. رسول پرویزی نیز در زمرة این نویسندگان قرار دارد؛ او در آثار کم حجم اما ماندگار خود، به برخی از مهم ترین باورها و آداب رسوم مناطق جنوبی کشورمان اشاره کرده است. علاوه بر این، پرویزی در پی بازشناسی و معرفی هویت جمعی مردمان جنوب کشور نیز است. این مقاله با تاکید بر نگاه هویت شناسانه و انتقادی پرویزی، به بررسی عناصر غیرمادی فرهنگ (باورهای خرافی و آداب و رسوم) در دو مجموعه داستان شلوارهای وصله دار و لولی سرمست اختصاص دارد.