نقش توتم و تابوی نام در فاجعه رستم و سهراب

نقش توتم و تابوی نام در حماسه رستم و سهراب به نبرد پدر و پسر و در نهایت فاجعه انسانی پسر کشی می انجامد . توتم باور جامعه های کلان ابتدایی به ارتباط و تدوام نسل آنان از حیوانات ، پرندگان یا گیاهان می نماید و تابو حرمت هایی است که در پی این توتم پرستی شکل می گیرد . به باور ایرانیان در آفرینش آغازین، نخستین نسل بشری مشی و مشیانه از وجود گیومرث در گل ریواس نشات می یابد . فریدون را گاو برمایه شیر می دهد . زال زر را سیمرغ بزرگ می کند و رستم را این پرنده اساطیری از اوان ولادت تا رویارویی اش با اسفندیار راهنما می شود . نشانه توتم باوری در شاهنامه سترگ فردوسی به همین ها ختم نمی شود . بلکه نشان های این باور را در رزمنامه سهراب و رستم در درفش های ایرانی می یابیم . درباره کتمان نام و نام پوشی نیز در لابه لای نوشته ها پیرامون شاهنامه بر پراکنده گی موضوعی بدین اهمیت دلالت می کند . اما تلفیق توتم و تابوی نام در فاجعه رستم و سهراب به عنوان یک پژوهش مستقل و با رویکردی دین باوری مردمان بدوی جوامع ابتدایی با روش تحلیلی – توصیفی و بهره گیری از منابع کتابخانه ای تازگی دارد . بر پایه این نگاه توتم در درفش های ایرانی باعث آشنایی نسبی می شود و جلوی این پسر کشی را نمی گیرد اما تابوی نام فاجعه رستم و سهراب را می آفریند .هر چند که نام پوشی و کتمان نام در جای جای شاهنامه تابو نیست . با این حال در حماسه رستم و سهراب این باور نمود می یابد و دلیل آن را در حفاظت این وطن و مقابله با تورانیان می توان جستجو کنیم . چرا که دشمن به خاک ایران تعرض کرده و در این بین پسر رستم نیز یک انیرانی است و حفظ مام وطن از جان و عزیزترین وجودی چون سهراب ایجاب تر می نماید .