بررسی تطبیقی ناسیونالیسم (ملّی‌گرایی اسلامی) در شعر مشروطه و معاصر با تکیه بر اشعار (شهریار، مصدق، امین‌پور، بهار و میرزاده عشقی)

ملی‌گرایی، ملّت‌باوری، یا ناسیونالیسم (nationalism) نوعی آگاهی جمعی است؛ یعنی آگاهی به تعلق به ملّت که آن را «آگاهی ملی» می‌خوانند. آگاهی ملّی اغلب پدیدآورنده حس وفاداری، شور، و دلبستگی افراد به عناصر تشکیل‌دهنده ملت (نژاد، زبان، سنت‌ها و عادت‌ها، ارزش‌های اجتماعی، اخلاقی، و به طور کلی فرهنگ) است؛ و گاه موجب بزرگ‌داشت مبالغه‌آمیز از آن‌ها و اعتقاد به برتری این مظاهر بر مظاهر دیگر ملت‌ها می‌شود. به صورت کلی به جریان اجتماعی-سیاسی راست‌گرایی گفته می‌شود که می‌کوشد با نفوذ در ارکان سیاسی کشور در راه اعتلاء و ارتقای اساسی باورها، آرمان‌ها، تاریخ، هویت، حقوق و منافع ملت گام بردارد. پژوهشگر در این پژوهش بر آن است تا ناسیونالیسم یا ملی‌گرایی را به عنوان یکی از ویژگی‌های ادبیات مقاومت در اشعار چندتن از شاعران عرصه مقاومت بررسی کند. سپس مصادیق مختلف این مساله (عشق به وطن، آزادی، سرزنش بی‌تفاوتی مردم و تشویق آن ها به مبارزه و مقاومت، ستایش و مدح قهرمانان وطن، تکریم شهدا و کشته شدگان در راه وطن، دعوت به اتحاد و همبستگی، پیش‌بینی آیندة وطن، اشاره به استعمارگران وطن و سرزنش آن‌ها) مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرد.