بررسی ویژگی های فضای معماری ایران در دوران اسلامی از قرن هفتم تا دهم با تکیه برمنابع تاریخی

معماری در جهان اسلام یکی از بزرگترین جلوه‌های ظهور یک حقیقت هنری در کالبد مادی به‌شمار می‌رود. از لحاظ تاریخی معماری اولین هنر به ‌شمار می‌آید . معماری اسلامی به عنوان یکی از موفق‌ترین شیوه‌های معماری در تاریخ معماری جهان قابل بازشناسی است. در یک نگاه جامع نگر می‌توان پیوستاری ارزشمند و پویا را در بناهای اسلامی بازشناسی کرد ، که موجب شده تمامی آن‌ها در قالبی واحد با عنوان معماری اسلامی در کنار یکدیگر قرار گیرند. در این پژوهش با شناخت وضعیت معماری ایران در قرن هفتم تا دهم بر اساس منابع مکتوب(زبده التواریخ،ظفرنامه،حبیب السیر)می پردازیم. نتایج پژوهشی بیانگر این است که علی رغم کمبود آثار مرتبط با معماری در دوره مذکور ما توانستیم واژه های بسیاری که مرتبط با معماری است ردیابی کنیم. در این پژوهش با استفاده از رویکرد تاریخی-تحلیلی و شیوه ی گرد آوری اطلاعات به روش کتابخانه ای مورد بررسی قرار میگیرد. به طور کلی هدف از انجام این پژوهش ،ضمن بررسی فضایی معماری دوران اسلامی و همچنین آشنای با معماری در هر دوره به بررسی ویژگی ها و خصوصیات آنها می پردازیم.