بررسی تطبیقی کارکرد انفاس عیسی(ع) در شعر فارسی و عربی

پیامبران، امامان و اولیاء از جنبه‌های گوناگونی در ادبیات فارسی و عربی تجلّی پیدا کرده‌اند، گاهی این حضور به خاطر اندیشه‌های دینی و مذهبی بوده‌است و ادیبان هر دو زبان، علاقه و ارادت خویش را در قالب مدح‌ها مرثیه‌های عاطفی بیان کرده‌اند و گاه نیز حضورِ آنها جنبة نمادین و سمبلیک دارد. بدین معنا که گاهی این شخصیت‌های دینی و مذهبی به خاطر نوع زندگی و رسالتی که بر عهده داشتند، نماد زهد، صبر، صلح، آرامش، جان‌بخشی و . . . بوده‌اند. حضرت عیسی مسیح(ع) یکی از پیامبران الهی است که در ادب فارسی و عربی جایگاه برجسته‌ای دارد و هر کدام از این ادیبان، به زاویه‌های مختلفی از شخصیّت ایشان توجه کرده‌اند. پژوهش حاضر بر آن است تا با روش توصیفی-تحلیلی، بازتاب انفاس عیسی مسیح(ع) را که یکی از جنبه‌های نمادین حضرت عیسی مسیح(ع) است، در پهنة ادب فارسی و عربی مقایسه کند و نشان دهد که رویکرد شاعران عرب و فارس در انعکاس انفاس عیسی(ع) چگونه است؟ دستاوردهای پژوهش نشان می‌دهد که در قلمرو ادبی هر دو ملت، شاعران به گستردگی فروان از این تلمیح بهره برده‌اند و در سروده‌های آنان، انفاس روح‌بخش حضرت عیسی(ع) جان‌های ناامید انسان‌ها را زندگی دوباره می‌بخشد و با حضور خویش، نشاط، شور و عدالت را بر جهان حاکم می‌کند.