بی طرفی دولت در فلسفه سیاسی اسلامی

هدف از نگارش این مقاله در درجه اول، بررسی مفهوم و ماهیت بی طرفی در فلسفه سیاسی اسلامی است. بحث بی طرفی گرچه در درجه اول با حکومت دینی که داعیه ی تحقق آموزه های یک دین خاص را دارد در تناقض قرار دارد و روی دیگر سکه است اما این مفهوم از وجوهی در فلسفه سیاسی اسلامی قابل بحث است. یکی از این وجوه وجود اقلیت های مختلف در درون جامعه سیاسی است که شهروند محسوب شده و خواهان رفتار برابر و بی طرف حکومت در برابر همه ی شهروندان هستند. از سوی دیگر نحوه ی مواجهه ی فلسفه سیاسی اسلامی با چالش هایی که به بحث بی طرفی در کشورهای غربی انجامیده است می تواند نقاط قوت و ضعف فلسفه سیاسی اسلامی را بیشتر آشکار سازد. نگارنده این امر را از زاویه ی فلسفه سیاسی متعالیه بررسی خواهد نمود. بر این اساس، مباحثی که در اندیشه ی اندیشمندان پیرو فلسفه متعالیه می تواند در جهت روشن شدن بحث بی طرفی کمک نماید بررسی و تحلیل می شود. مفهوم حق و خیر، خودتعیین گری انسان، و پرداختن به نهادهای سیاسی جامعه از مهم ترین محورهای بحث بی طرفی در اندیشه سیاسی غرب است. این مباحث در فلسفه متعالیه حول محورهایی چون نوع نگاه به انسان، جامعه، دین و هستی بحث خواهد شد. بر این اساس مهم ترین مساله ی مقالۀ حاضر این است که مدعیات بحث بی طرفی سیاسی چیست و از منظر فلسفه سیاسی اسلامی چگونه می توان با این مساله مواجه شد؟