بررسی انتقادی آموزۀ سیر کمال در جریان معنویت‌گرای خاندان الهی

سیر تکامل معنوی یکی از مباحث مهم عرفان عملی است که در پرتو زیست معنوی و بر اساس آموزه‌های وحیانی به دست می‌آید؛ اما خاندان معنویت‌گرای الهی این کمال را در زندگی‌های متوالی قابل تحقق می‌دانند؛ زیرا آنان معتقدند که هر ذی‌روحی، جامه یا دون روح قبلی خود است. براین اساس اگر به کمال رسیدن انسان به زمان بیش از عمرش نیاز داشته باشد، خداوند آن زمان را در یک زندگی دیگر در اختیارش می‌گذارد و مهلت سیر مجدد به او می‌دهد تا به کمال برسد. نورعلی الهی این توالی زندگی‌ها را در زمانی محدود به پنجاه‌هزار سال و تعداد زندگی‌ها را به هزار و یک‌بار مقید می‌داند؛ یعنی اگر کسی در دور هزار و یکم باز به کمال نرسید، دیگر هرگز قابل کمال یافتن نیست باید جهنم برود. بهرام الهی (رهبر کنونی جریان) این ادعا را اقتضای عدالت خدا دانسته، می‌گوید عدالت وقتی معنا می‌شود که تمام موجودات در سیر کمال از امکانات مساوی برخوردار باشند. اگر امکان آشنایی با قوانین الهی برای کسی در یک زندگی نباشد، عدالت ایجاب می‌کند که به او امکان بازگشت داده شود. در این تحقیق که با روش توصیفی تحلیلی تدوین شده، این اندیشه با سیر تکامل عرفان اسلامی از یک‌سو و اندیشه تناسخ از سوی دیگر مقایسه و نقد می‌شود. «آموزه سیر کمال در اندیشه خاندان الهی چه شباهت‌هایی با سیر کمال تکامل عرفان اسلامی و تناسخ دارد»؟ سوال اصلی تحقیق است. در این تحقیق بر اساس شواهدی از گفتار نورعلی الهی، شباهت‌های دونادون با تناسخ اثبات شده است.