نقش داعیان اسماعیلی دررشدجریان فرهنگ ایرانی شیعی درشبه قاره هند(ازقرن4تاقرن6)

بررسی نقش داعیان اسماعیلی در رشد فرهنگ ایرانی اسلامی ،درهند درمحدوده ی زمانی قرن چهارم تا قرن ششم هدف این پژهش بوده واز آنجا که در همین قرون زبان فارسی ومذهب تشیع درهند به التقاط ومستحیل شدن درهم می رسند نتایج حاصله ی این مطلب رابرما روشن ساخت که تمایز این دو ازیکدیگرمشکل است وبرای فهم این دو باید به عنصری پرداخت که عامل این تحلیل زبانی ومذهبی درشبه قاره هند شده است،حاصل آنکه عامل مهم وبنیادین براین سازگاری فر هنگی، مذهبی نه دولت ها بلکه داعیان اسماعیلی می باشند که با روش هایی چون به کاربردن اشعار والفاظ زبان فارسی واسطوره های ایرانی درترویج مذهب تشیع وزبان فارسی درهند جد بلیغی را از خود نشان دادند. نمونه بارز این داعیان ناصرخسرو قبادیانی است که بااشعارخود در این راه سهم بزرگی را به خود اختصاص داده است. روش داده پردازی در این پژوهش به صورت توصیفی تحلیلی بوده وگردآوری منابع درآن به صورت کتابخانه ای می باشد .