بررسی شعر انقلاب اسلامی ودفاع مقدس

انقلاب ایران، انقلابی اسلامی بود،انقلابی که ریشه در باورهای دینی مردم داشت،باورهایی که دیگر استبداد و استعمار و حاکمیت بیگانگان و هر گونه وابستگی را تاب نمی آورد و طبیعی است اگر انقلابی با این ایدئولوژی و با این باورهای استبداد ستیز و رهایی بخش ادبیاتی را پی بریزد که مقاومت و پایداری جدّی ترین درون مایۀ آن باشد.ریشه های این ادبیات را می توان تاگذشته های بسیار دور،تا همان آغاز ظهور آخرین پیام،تا صدر اسلام واکاوید،از همان زمان که یاران با وفای پیامبر اسلام(ص) در مقابل کفر و ظلم ایستادند و به مبارزه ای عمیق و پردامنه دست زدند.از مصادیق آن ایستادگی های بلند و فریادهای ماندگار،پی ریزی ادبیاتی بود که می توان آن را جلوه ای از همان مقاومت و پایداری شمرد. از همان نخستین روزهای طلوع اسلام، فریاد ابوطالب را در قصایدش در مدح و ستایش و تشجیع مسلمانان زیر شکنجۀ مشرکان و کافران را می شنویم. در کشور ایران نیز در دوره معاصر و پس از انقلاب مشروطه وعصر بیداری و پس از آن شرایط اختناق و حکومت استبدادی دوره قاجار و پهلوی، زمینه شکل گیری انقلابی مردمی و اسلامی را فراهم کرد. پیروزی انقلاب اسلامی در 22 بهمن 1357 و تغییر نظام سیاسی کشور، آغاز جنگ هشت ساله در سال 1359، فراز و فرودهای گوناگون در عرصه جنگ هشت ساله، رحلت حضرت امام در سال 68 و رهبری امام خامنه ای و حوادث پس از آن، از مهم ترین وقایع تاثیرگذار بر عرصۀ جامعۀ ایران و جهان در این دوره است و در شعر شاعران انقلابی و ارزشی بازتاب گسترده ای داشته است و از جوانب گوناگون مانند بررسی مضامین، سبک، زبان ، قوالب شعری قابل بررسی است و در این پژوهش این مهم واکاوی خواهد شد. با توجه به غلبۀ فضای شور و نشاط و حماسه و سلحشوری در ایام انقلاب و جنگ و فضای آرامش و تفکر بعد از جنگ، این دوره به دو مرحله تقسیم و بررسی می شود: الف)دورۀ انقلاب و جنگ تحمیلی ب)دورۀ پس از جنگ.