جریان سنت گرایی؛ مبانی، مفروضات و ملاحظات

«سنت‌گرایی»، جریانی است که طی دو سده اخیر، با خاستگاه غربی، به منظور پاسداری از علم، هنر، تمدن و ارزش‌های متعالی انسانی و ارائه راه‌حل مناسب برای انسان بحران‌زده غربی، به مقابلۀ مدرنیته و دستآودرهای آن برخوسته‌است. طرفداران جاودان خرد یا همان سنت گرایان، غالباٌ از «سُنّت» معنایی را مراد می کنند که بی ارتباط با مقوله و مفهوم فرهنگ نیست؛ آنها می گویند فرهنگ، ریشه در خاک گذشته دارد و در هوای آینده تَنفّس می کند؛ همان چیزی که در ماهیت «سُنّت» نیز به عنوان جزء مقوم مورد لحاظ قرار می گیرد. دفاع از کثرت‌گرایی دین، علم دینی، وحدت متعالی ادیان، بخشی از مولفه‌ها و مدعیات این جریان است. سنت‌گرایان، مبانی و مفروضات معرفت‌شناختی، هستی‌شناختی و انسان شناختی خویش را مبتنی بر فلسفۀ «جاودان خرد»، تبیین‌می‌کنند و؛ آن را در قلمروهای مختلفی چون: مابعدالطبیعه، ادیان، علم، تمدن، هنر، آئین‌های اقوام سنتی، پوشش، و...؛ بسط و گسترش می‌دهند. این جریان، طی دو سه دهه اخیر، در جهان اسلام نیز طرفداران خودش را داشته است. محور این مقاله بررسی مبانی و ارزیابی مدعیات این جریان، در جهان اسلام است. البته در خلال این نوشتار به پاره ای از ابهامات و ملاحظات نسبت به این جریان اشارت رفته است.