اسلام در ساحل عاج، قربانی تبعیض سیستماتیک در عصر استعمار نو

اسلام در قرن یازدهم میلادی و تنها چند قرن پس از ظهورش در شبه جزیره عربستان به سرعت در ساحل عاج گسترش یافت به گونه ای که شهرهای شمالی این کشور به مراکز علوم اسلامی و مطالعات قرآنی در منطقه جنوب صحرای آفریقا تبدیل شدند. استعمارگران اروپایی که با استفاده ابزاری از دین مسیحیت و فعالیت میسیونرهای کاتولیک، قصد استحاله فرهنگی و دینی ساکنین این منطقه را داشتند، در طول چند سده به مقابله با توسعه اسلام در ساحل عاج پرداختند. با این حال امروزه حدود نیمی از جمعیت این کشور حوزه غرب آفریقا از مسلمانان تشکیل شده است. پس از استقلال ساحل عاج در 1960، مسلمانان این کشور امیدوار بودند که بتوانند در صحنه سیاسی ساحل عاج به جایگاه واقعی خود دست یابند ولی متاسفانه روند تبعیض سیستماتیک بر علیه مسلمانان همچنان در سالهای پس از استقلال نیز ادامه یافت. به گونه ای که در طول بیش از نیم قرن به بهانه مسائل قومیتی و دینی، هیچ رئیس جمهور مسلمانی اجازه دستیابی به قدرت را نیافت. در 2011 و پس از به قدرت رسیدن الحسن واتارا برخی مشکلات مسلمانان این کشور از طریق پیگیری تشکل ها و نهاد های اسلامی این کشور برطرف شد ولی همچنان مسلمانان ساحل عاجی امکان نقش آفرینی جدی در صحنه سیاسی ساحی عاج را نیافته اند. از طرف دیگر برخی کشورهای عربی و جریانات افراطی نیز در پی به انحراف کشیدن مطالبات بر حق مسلمانان در ساحل عاج هستند به گونه ای که به طور مثال حادثه تروریستی مارس 2016 در جنوب این کشور از نتایج خونین و خشونت بار فعالیت مبلغین وهابی در ساحل عاج قلمداد میشود. در این مقاله به ریشه های تاریخی در حاشیه ماندن جریانات اسلامی در ساحل عاج و به مسئله تفسیر بی پایه برخی مواد قانون اساسی این کشور در مورد لائیسیته که دستاویز طرفداران استعمار نو و جبهه ضد اسلامی در ساحل عاج شده است خواهیم پرداخت.