تسنن اثناعشری

تسنن اثناعشری به باور و جریانی اطلاق می‌شود که بر اساس آن، فرد، در عین تعهد عملی به هریک از مذاهب فقهی اهل‌سنت (حنفی، شافعی، مالکی و یا حنبلی)، تمایلات عمیق قلبی خود را نسبت به ساحتِ ائمه اهل‌بیت(ع) ابراز می‌دارد. این تمایلات، به شکل‌های مختلفی چون: اظهار ارادت شخصی نسبت به ساحت یکایک ائمه اهل‌بیت(ع)، اتخاذ مواضع هم‌سو با مبانی فکری و اعتقادی شیعه، و یا استنادهای مکرر به روایات منقول از ائمه‌اهلبیت(ع) در آثار ایشان، پدیدار شده است. این نوشتار ابتدا وجود «تسنن اثناعشری» را در طول تاریخ اسلام اثبات کرده، سپس آن را به مثابه‌ی یک جریان زنده و محور مشترک و سازنده در همزیستی عقلانی پیروان تشیع و تسنن در جوامع اسلامی به طور عام، و در افغانستان به صورت خاص، تبیین و ارزیابی می‌کند. نگارنده ادعا می کند: جریان تسنن اثناعشری، یک جریان قابل اعتنا و پرطرفدار در میانِ اهل سنت و در نزد بزرگان اهل سنت است؛ گویا به دلیل اینکه در برزخی میانِ تسنن و تشیع قرار دارند، از سوی هیچ یک مورد توجه قرار نگرفته است؛ و این می طلبد که به لحاظ تاریخی و کارویژه های فرهنگی مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد.