بررسی ظرفیت های نقاشی قهوه خانه ای دوره قاجار و تاثیر آن در روایت و میزانسن در سینمای ایران

نقاشی قهوه خانه ای از هنرهای تصویری و نمایشی ایرانی می باشدکه نقش زیادی درپاسداری وحفظ داستان های ملی داشته است.این هنر در دوران قاجار و بعد از آن به عنوان یک وسیله ارتباط جمعی مورد توجه عموم مردم بوده است.این هنربه سبب عامیانه بودن و ویژگی رسانه بودن آن می توانددررسانه های جدیدمانند سینما مورداستفاده قرار بگیرد.برای ایجاد سینمایی مطابق باشاخص های بومی و فرهنگ ایرانی،به همان اندازه که به دقت،پژوهش وکشف عناصرفرهنگی واجتماعی امروز جامعه ایرانی نیاز است به جست و جو و شناخت عناصر بومی فرهنگی که درهنرهای سنتی به کاررفته،نیز نیازاست.این پژوهش قصد داردظرفیت های این هنررابررسی کرده،وقراردادهای به کاربرده شده درآن رابررسی کند و زمینه رابرای کاربرداین عناصردرسینمای ایران فراهم کند.امابرای ارتباط بین دوهنر، ابتدا باید قرارداد های به کاربرده شده دررسانه مبدا را جست وجوکرد وسپس باابزارهای مناسب دررسانه مقصد به کار برد.در مسیر این پژوهش،تمرکز برعناصر فرمی بوده است.در بخشی ازاین پژوهش به معرفی نقاشان این هنر پرداخته می شود وآثار محمد مدبر و حسین قوللرآقاسی معرفی می شود.درانتها به تاثیرات این هنر بر سینمای ایران پرداخته می شود و به روش توصیفی_تحلیلی عناصر و قراردادهای خاص این هنرکه نزدیکی زیادی با مفهوم میزانسن در سینمادارد، استخراج و بررسی می شود.