بررسی ظرفیت های نقاشی قهوه خانه ای دوره قاجار و تاثیر آن در عناصر فرمی، نمایشی، شنیداری و دیداری در سینمای ایران

نقاشی قهوه خانه ای از هنرهای تصویری و نمایشی ایرانی می باشد که نقش زیادی در پاسداری و حفظ داستان های ملی داشته است. این هنر در دوران قاجار و بعد از آن به عنوان یک وسیله ارتباط جمعی مورد توجه عموم مردم بوده است.این هنر به سبب عامیانه بودن و ویژگی رسانه بودن آن می تواند در رسانه های جدید مانند سینما مورد استفاده قرار بگیرد.برای ایجاد سینمایی مطابق با شاخص های بومی و فرهنگ ایرانی، به همان اندازه که به دقت، پژوهش و کشف عناصر فرهنگی و اجتماعی امروز جامعه ایرانی نیازمند است به جست و جو وشناخت عناصر بومی فرهنگی که در هنرهای سنتی به کار رفته،نیز نیاز است.این پژوهش قصد دارد ظرفیت های این هنر را بررسی کرده، و قرارداد های به کار برده شده در آن را بررسی کند و زمینه را برای کاربرد این عناصر در سینمای ایران فراهم کند. اما برای ارتباط بین دو هنر، ابتدا باید قرارداد های به کار برده شده در رسانه مبدا را جست و جو کرد و سپس با ابزارهای مناسب در رسانه مقصد به کار برد.در مسیر این پژوهش، تمرکز بر عناصر فرمی بوده است.در بخشی از این پژوهش به معرفی نقاشان این هنر پرداخته می شود و آثار محمد مدبر و حسین قوللر آقاسی معرفی می شود.در انتها به تاثیرات این هنر بر سینمای ایران پرداخته می شود و به روش توصیفی_تحلیلی عناصر و قرار دادهای خاص این هنر که نزدیکی زیادی با مفهوم میزانسن در سینما دارد، استخراج و بررسی می شود.