مطالعه تطبیقی زبان مشترک معماری و نقاشی در دوره قاجار

دوران سلطنت قاجار از شگفت انگیزترین دوران تاریخی ایران است که محل برخورد آخرین عناصر کهنه و نو، وقوع انقلاب های سیاسی و اجتماعی و آغاز تحولات جدی فرهنگی و هنری است. در این دوره شاهد تغییرات فراوانی در عرصه های مختلف اجتماعی، فرهنگی و هنری تحت تاثیر حاکمان قاجار در ایران هستیم. نیمه دوم حکومت قاجاریان دوران ظهور ذات معنویتگرای هنر ایرانی بوده است. معماری و نقاشی نیز، به عنوان دوشاخه اصلی از هنر، از تغییرات مستثنی نبوده و دچار تغییرات و تحولات فراوانی شدند، چرا که با گسترش ارتباطات کشورهای غربی و آشنایی جامعه درباری و مرفه، آنان وامدار نگرش ناتورالیستی ورئالستی غرب در هنر گشتند و کاملاً از ساحت قدسی هنر ایران گسستند. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش، روش تاریخ پژوهی تطبیقی می باشد، که ابتدا به تشریح ویژگی های سیاسی و اجتماعی دوره قاجار پرداخته و سپس با بررسی نمونه موردی نقاشی و معماری، تاثیرات این ویژگی ها را در نقاشی و معماری این دوره از تاریخ ایران بررسی می کند. نتایج حاکی از آن است که به دلیل زمینه مشترک هنرها، شاهد تاثیر شرایط اجتماعی این دوره در محتوا و کالبد آثار معماری و نقاشی می باشیم که از جمله نمود آن ها می توان، به عظمت یافتن ساختمان ها، رواج ساختن تکایا برای اولین بار در معماری ایران و نیز رواج نگارگری درباری و عامیانه و مردمی در نقاشی اشاره کرد.

A comparative study of the common language of architecture and painting in the Qajar period

The Qajar dynasty is one of the most amazing historical periods in Iran, which is the place where the last old and new elements meet, the occurrence of political and social revolutions and the beginning of serious cultural and artistic developments. In this period, we are witnessing many changes in various social, cultural and artistic fields under the influence of Qajar rulers in Iran. The second half of the Qajar rule was the period of the emergence of the spiritualist essence of Iranian art. Architecture and painting, as the main branch of art, were not exempted from changes and underwent many changes and developments, because with the expansion of Western countries and the acquaintance of the prosperous court society, they owed the naturalistic and realistic attitude of the West in art. They broke away from the sacred field of Iranian art. The research method used in this research is the method of comparative historiography, which first describes the political and social characteristics of the Qajar period and then examines the case study of painting and architecture, the effects of these characteristics on painting and architecture. This course examines the history of Iran. The results indicate that due to the common background of the arts, we are witnessing the effect of the social conditions of this period on the content and body of architectural and painting works, among the manifestations of which can be used to popularize the grandeur of buildings. For the first time in Iranian architecture, he also mentioned the prevalence of courtly, folk and popular painting in painting.