زیبایی شناسی سوگ توحیدی

سوگ احساسی‌ترین و عاقلانه‌ترین واکنشی است که انسان در پس وقایع غمناک یا مرگ‌بار از خود نشان می‌دهد.سوگ در همه گروه‌های انسانی وجود داشته و در ادیان مختلف با جهت‌دهی خاص مورداستفاده قرار گرفته است،اما سوگ در ادیان توحیدی از محتوا و نیز روشمندی معقول و هدفمند به مسیر الهی سوق داده شده است.گرچه ساده‌ترین تعریف سوگ گریه نمودن است اما سوگ دارای انواع مختلف بوده و یکی از روش‌های آن گریه و دیگر روش‌هایی هم چون روایت و بازسازی واقعه نیز از آن بهره می‌برد.زیبایی‌شناسی سوگ توحیدی به تعالی روحی و ایمانی می‌انجامد،این تعالی در سوگ توحیدی ممکن است حتی از یک دین برای دینی دیگر بوده اما لطافت‌های ایمانی آن را درک و هم ذات پنداری نماید.گرچه قدیمی‌ترین نمونه سوگ از امام حسین علیه‌السلام در شروع تاریخ بشری ذکر شده اما تاکنون سوگی برتر از آن در هستی برای مخلوقات پدیدار نگردیده است.در روایات اسلامی درباره سوگ سخن رانده شده و پیشینه سوگ به حضرت آدم علیه‌السلام بازگشته و همان سوگ او باعث بخشش و بازگشت به رحمت الهی گردیده است. سوگ توحیدی در سیره پیامبران ابزاری تبلیغی جهت بیان رسالت خود می‌باشد.در ادیان غیرتوحیدی سوگ به بستر اساطیر غلطیده و جایگاه غنی خود را ازدست‌داده و برای پیروان خود نیز غنای احساسی ندارد.ازاین‌رو با یاری از توهم و تخیل به داستان‌سرایی پرداخته و متوهمانه رویدادهای غیرواقعی را تبلیغ و ترویج نمودند.در مقابل ادیان توحیدی حتی با عبور به برون از دین خود گرایشات به‌حق خود را حفظ نموده و به حقیقت سوگ توحیدی دست‌یافته‌اند.