بایسته های آموزش مجازی از منظر پراگماتیسم

آموزش مجازی یکی از پیامد های عصر صنعتی و فرا صنعتی است که قدمت 150 ساله دارد. این نوع آموزش از نتایج دگرگونی نظام اقتصاد جهانی و توسعه فناوری صنعتی به خصوص فناوری مربوط به حمل و نقل و ارتباطات پستی است که در آن دانش و اطلاعات مهمترین منبع ثروت برای رفع نیاز های افراد جامعه تلقی و در محافل فردی و گروهی رد و بدل می شوند. تغییر ساختار آموزش سنتی به آموزش و یادگیری از دور بسیار طولانی، وقت گیر وتدریجی رخ داده است. یک دوره 100 ساله توام با شک و تردید که در رقابت با آموزش سنتی و حذف آموزش چهره به چهره، سعی در حفظ موقعیت و هویت بخشی داشته و در دوران طلایی 50 ساله اخیر و عصر اینترنت سعی در ارائه آموزش با ویژگی های آموزش حضوری و سنتی و تعاملات چهره به چهره الکترونیکی دارد. آموزش مجازی با تفکر پراگماتیسمی مبتنی بر یادگیرنده به عنوان عامل و یادگیری فعال و مشارکتی به عنوان عمل است که این معرفت مستلزم تجربه ورزی در محیط الکترونیک است. این نوع تجربه ورزی در محیط آموزش مجازی به فراگیران کمک می کند تا با تعیین اهداف مشترک، پژوهش های مشترک، یادگیری و تلاش مشترک برای حل مساله به سطوح عمیق تری از دانش و آگاهی دست یابند و در ادامه بتواند مهارتهای اجتماعی مورد نیاز را کسب نماید. پژوهش حاضر به شیوه ی استنباطی در پی آن است که الزامات آموزش مجازی را در تفکر پراگماتیسمی بیان کند. انگیزه و اهمیت درک یادگیرنده، محتوا و تناسب آن با نیازهای یادگیرنده، کسب تجارب آموزش آنلاین از مفاهیم مطرح شده در این تحقیق می باشد.