نقد اموزش مجازی در مقایسه با اموزش حضوری

هیچ چیزی در دنیا وجود ندارد که خوب مطلق یا بد مطلق باشد؛ هر شرایطی، هر روشی و هر دیدگاهی از یک نظر خوب است و از یک نظر بد. اگراین موضوع را با جهان پیرامون خود مقایسه کنیم درمی یابیم که بی ارتباط با آموزش مجازی و حضوری نیست. با توجه به فضای مطلق حاکم بر جامعه و شرایط کرونا نباید تسلیم شد و به این امید نشست که چگونه پیش می رود و نظاره گر آن باشیم.اموزش حضوری و مجازی علی رغم تفاوت های بیشماری که دارند هر کدام در جایگاه خود مزایا و محدودیت هایی داشته که بررسی آنها بسیار حائز اهمیت است؛ زیرا که با بهره گیری درست از آن می‌توان به نتایج قابل قبولی دست یافت. همانطور که در بسیاری از حوزه‌ها مانند روانشناسی و فلسفه بسیاری از نظریه ها رد شده و دیدگاه های جدیدی اضافه شده است این موضوع در این مقوله نیز صدق می‌کند، بنابراین شاید در نگاه اول و مقایسه این دو موضوع پی ببریم سطح یادگیری در آموزش حضوری تا حد قابل قبولی بهتر می باشد اما باید بدانیم هیچکدام نسبت به دیگری برتر نیست و هر کدام از ان ها ممکن است برای شخصی خاص و در شرایطی خاص بهترین گزینه باشد.. زندگی مردم دائما در حال الکترونیکی شدن است و مردم بیش از پیش جهت رفع امورات روتین خود از اینترنت استفاده می‌کنند. فعالیت‌های خود مانند خواندن خبر، دیدن برنامه‌های تلویزیونی، صحبت با دوستان، رزرو هتل، خرید و ... را به صورت آنلاین انجام می‌دهند. پس با توجه به تمامی موارد ذکر شده، چرا باید آموزش سنتی باقی بماند؟!یا چرا باید همچنان فضای حضوری را موثر تر دانست؟ بنابراین هدف روشن سازی این مقوله است.پژوهش حاضر به روش کتابخانه ای و با بهره‌گیری از منابع معتبر صورت پذیرفته است. در ابتدا به شرح مختصری در مورد آموزش مجازی و سنتی پرداخته و در ادامه به بررسی آن از منظر فلسفه تعلیم و تربیت در دیدگاه‌های اندیشمندان می‌پردازد.هدف بررسی و نقد چارچوب های آموزش مجازی و سنتی در دیدگاه فلسفه و اهداف تربیتی است، بنابراین مقاله حاضر پس از نگاهی مقدماتی بر اموزش مجازی و سنتی پیوند آن را در دیدگاه فلسفه مورد بررسی قرار دهد.