فلسفه یادگیری ترکیبی: افزایش عاملیت یادگیرنده در نظام‌های تربیتی آینده

مقاله حاضر با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی به تحلیل رویکرد یادگیری ترکیبی پرداخته و پرسش از میزان عاملیت یادگیرنده در رویکردهای مختلف را مدنظر قرار داده است. رویکردهای سنتی تربیت با تاکید بر نقش معلم و محوریت محتوای معین و آموزش در فضا و زمان مشخص، موجب کاهش عاملیت یادگیرنده می‌شود. رویکرد یادگیری ترکیبی، ترکیب تجارب یادگیری حضوری و مجازی را مدنظر دارد. در این رویکرد، یادگیرندگان نقش فعال‌تری دارند؛ به‌طوری که دسترسی آنها به منابع آموزشی متنوع در فضاهای برخط و استفاده از تدریس معلمان مختلف که درس‌های خود را به‌طور آزاد منتشر کرده‌اند، بیش‌ازپیش افزایش داشته است. همچنین، فضا و زمان آموزشی محدود به کلاس و ساعت خاص درس نیست و یادگیرندگان در زمان و مکان مورد نظر خود می‌توانند از درس‌ها استفاده کنند. این امر، در مقایسه با رویکرد سنتی تربیت، شرایط بهتری برای افزایش عاملیت یادگیرندگان ایجاد می‌کند.