تحلیل از بیگانگی به مثابه هدف تربیت در فضای مجازی از خود پیروی تا خود حکومت مندی

خودپیروی به‌مثابه هدف تربیت، مفهومی پرکاربرد در دیدگاه‌های تربیتی است. از منظر ریشه‌شناسی این مفهوم برگرفته از اتونوموس یونانی است که «قوانین خود را داشتن» معنا شده است (واژه‌نامه‌های آکسفورد، 2015). از نظر بسیاری از صاحب‌نظران تربیتی مانند کالان (1988)؛ دیردن (1975)؛ گاتمن (1999)؛ کر (2002) و رالز (1980) خود پیرو بودن به‌عنوان هدف تربیت طرح شده است و همین باعث شده است که صاحب‌نظران تربیتی توجه خاصی به این مفهوم داشته و از نظرگاه‌های مختلف آن را مورد نقدوتحلیل قرار دهند. به‌عنوان‌مثال، مدرسه خود پیرو، معلم خود پیرو که عموماً در قالب دوگانه محدودیت - آزادی درک می‌شود (ورمکه و هاستفالت،2014). با توسعه فضای مجازی و تبدیل‌شدن این فضا به بستری آموزشی خودپیروی به‌مثابه هدف به‌صورت جدی‌تر از سوی صاحب‌نظران طرح شده است (واندن و همکاران، 2020) و ازاین‌جهت نیازمند تاملی دوباره است زیرا ازیک‌طرف تکنولوژی‌های نوین اطلاعاتی و ارتباطی امکان خودپیروی را در این فضا بیشتر از گذشته فراهم می‌کند و حتی به‌عنوان وجه ممیز به‌کارگیری و استفاده از این فضا است این در حالی است که فضای مجازی کاربران را به سمت جذابیت‌ها و مسیرهای ازپیش‌طراحی‌شده‌ای جهت می‌دهد که خود نوعی تناقض در ایجاد خودپیروی است بررسی ابعاد این تناقض و تحلیل آن به‌عنوان هدف تربیت مسئله‌ای است که این مقاله بدان می‌پردازد.