مسولیت مدنی و ضمان قهری تفویت زمان و فرصت غیر، ناشی از ترک فعل در شرایط کرونایی

امروزه «وقت» و «فرصت» از مهمترین سرمایه های بشری محسوب می شوند، به گونه ایی که گاه برای جلوگیری از اتلاف آن، هزینه ها و سرمایه های هنگفتی پرداخت می شود. به طوری که می توان یکی از اهداف بشر در جهت فزونی تکنولوژی را صرفه جویی در زمان و ایجاد فرصت دانست، در عین حال اگر این زمان و فرصت گرانبها بوسیله ترک فعل افراد آن هم در شرایط همه گیری کرونا فوت شود مسلما مصداق تعدی و تجاوز به حقوق افراد خواهد بود، جریان ارزش گذاری وقت و فرصت افراد، همچنین، شفاف سازی این موضوع در جهت جلوگیری از تعدی و تجاوز نسبت به حقوق افراد، نیازمند کنکاش در نظریه ضمان« تفویت زمان و فرصت» را اهم جلوه می دهد، اهمیت توجه به این موضوع در دوره همه گیری کرونا که نیازمند تسریع در عملکرد مسولین و جلوگیری از فوت وقت و تجمع ارباب رجوع است بیش از هر زمانی خود را نمایان می سازد. پژوهش حاضر با روش تحلیلی-توصیفی و با استمداد از قواعد فقهی چون لاضرر، اتلاف، تسبیب، مواخذه غاصب و... به بررسی قواعد مذکور در خصوص مسئولیت مدنی تارک فعل در شرایط حساس کرونایی که احتمال بروز تعدی و تجاوز به حقوق افراد بیش از هر زمان دیگری است پرداخته و در پی جبران خسارت و برعهده گرفتن ضمانت از سوی شخص تفویت کننده می باشد. با این حال با توجه به این که، از بین رفتن وقت و فرصت از جانب عرف مورد اغماض قرار نگرفته، و در فقه و حقوق ایران نیز گامی قابل ملاحظه در جهت به رسمیت شناختن این نظریه برداشته نشده است، در این پژوهش در جهت شناخت مسولیتهای مدنی و ضمان قهری تفویت زمان و فرصت در گستره شرایط کرونایی که با ترک فعل افراد، بیشتر خود را نمایان می سازد، هستیم