مسئولیت سنجی انتقال بیماری کرونا در فرض عدم آگاهی از ابتلای به آن

یکی از تدابیر راهبردی در جلوگیری از شیوع بیماری، توجه دادن به مسئولیت انتقال این نوع از بیماری هاست. بر این اساس اثبات انتساب و احراز رابطه استناد بین نتائج و فرد ناقل در تحمیل مسئولیت از جایگاه مهمی برخوردار خواهد بود. این درحالی است که در برخی از بیماری ها همانند کرونا، فرد بدون اطلاع از ابتلای خویش، می تواند ناقل بیماری خسارت باری باشد . سوالی که در این میان مطرح می شود آن است که انتقال بیماری کرونا در فرض عدم آگاهی از ابتلای به آن و بروز جنایتی از رهگذر انتقال چه مسئولیتی را متوجه فرد ناقل می کند ؟ با نگرشی بر متون فقهی می توان به دو نگره دست یافت: در نگاه برخی از فقیهان انتقال بیماری در این فرض از مصادیق خطای محض است و در مقابل برخی نیز معتقدند که مسئولیتی متوجه فرد ناقل نیست. بر این اساس، نتائج به دست آمده در این تحقیق که بر مدار روش تحلیلی – توصیفی سامان یافته، نشانگر آن است که با در نظر گرفتن لزوم احراز رابطه استناد و عدم آگاهی از بیماری در صورتی که انتقال بر اثر عواملی غیر اختیاری مانند تنفس و یا عطسه صورت پذیرد، می توان مسئولیت را در قالب خطای محض به تصویر کشید و در صورتی که انتقال بر اثر رفتاری ارادی رخ دهد، جنایت واقع شده شبه عمد خواهد بود