اعتقاد به عاملیت الهی از ره آورد استجابت دعا و عدم تنافی آن با قوانین حاکم بر طبیعت از منظر قرآن کریم

نهاد دعا از زوایای مختلفی نیازمند تحلیل است، زیرا اعتقاد به دعا از سویی نشانگر عاملیت الهی در جهان هستی است و از سوی دیگر امید بخش انسان در مواجه و دفع بلایای ناگوار است. مهم تر آن که استجابت و اثرگذاری دعا در فرایند نظامی رخ می نماید که قانون علیت از اصول بنیادین آن به شمار می رود.از این رو، پذیرش دستیابی به مطلوب در فرایند دعا با تردید هایی روبه رو شده است که با توجه به تاثیرات عمیق نهاد دعا در نظام اعتقادی، ارائه دیدگاهی منجسم و برآمده از واقعیت امری ضروری است. بدین منظور، تلاش های فراوانی برای تحلیل چگونگی استجابت دعا صورت پذیرفته است به طوری که برخی دعا را برآمده از دخالت باری تعالی دانسته و آن را ناقض قوانین طبیعت می دانند. در مقابل برخی تحقق یک پدیده در عالم قانونمند طبیعت را به عنوان برآیندی از استجابت دعا، انکار نموده اند. بر این اساس، هدف از این نوشتار که با روش تحلیلی – اسنادی سامان‌یافته، بررسی چگونگی تاثیر دعا در منظومه قوانین طبیعت به‌ عنوان یکی از چالش های زندگی مومنانه است. یافته های این پژوهش نشان می‌دهد که از منظر قرآن کریم استجابت دعا نه‌تنها برخلاف قوانین حاکم بر طبیعت نبوده، بلکه در راستای قانون علیت است، منتهی باید توجه داشت که علت هیچ پدیده‌ای منحصر به علت‌های شناخته‌شده آن نیست و می توان فرایند استجابت دعا را در نظام علیّت با تاثیر گذاری علل فراطبیعی تبیین نمود