جنبه های فقهی مراقبت های پایان حیات بیماران کرونایی

بیماران مبتلا به بیماری کرونا که سرعت انتقال بسیار بالایی دارد، گاهی به تدریج در وضعیتی قرار می گیرند که امیدی به بهبود وضعیت آن ها وجود ندارد. در متون فقهی مفهوم مراقبت های پایان حیات معادل با حیات غیر مستقر است که فقها این دوره را حالت احتضار می نامند. پرسش مطرح شده آن است که فقه امامیه نسبت به مراقبتها و خدمات معنوی در مرحله پایان حیات بیماران کرونایی دارای چه رویکردی می باشد؟ پژوهش حاضر با روش توصیفی تحلیلی به بررسی مبانی مراقبت های پایان حیات در فقه و تبیین دیدگاه فقها در این زمینه می پردازد. واکاوی دیدگاه فقها این نتیجه را در پی دارد که رویکرد فقها در این دوره تسکین روحی و بیمار محوری است از جمله این مراقبتها وجود گروه مداخلاتی معنوی از جمله روحانیون در لحظه پایان حیات بیماران است تا آداب و احکام معنوی مثل قرائت قرآن، رو به قبله گذاشتن بیمار و ... را انجام دهند. لذا پایان حیات بیماران کرونایی و مراقبت های معنوی در این دوره بسیار حائز اهمیت است؛ چراکه ارائه خدمات معنوی در این دوران می تواند موجب آسودگی روانی و ایجاد هدف و معنا در بیماران گردد