بایدها و نبایدهای فعالیت اجتماعی زنان با توجه به سیره حضرت خدیجه(س)

مسائل زنان، کاستی‌ها و بایسته‌های مربوط به آن‌ها، از دیرباز جزء مسائل مهم جوامع مختلف، از جمله جامعة ایران بوده است. این امر در سال‌های پس از انقلاب صنعتی و تحقق مدرنیته، در کلیه جوامع از امتیاز و ویژگی بسزایی برخوردار شده است، منتها در ایران، خصوصاً پس از انقلاب اسلامی، تعریف صحیحی از رسالت زنان در جامعة اسلامی ارائه شده است؛ همچنین ایجاد بستر لازم برای مشارکت زنان در امر حکومت، اهمیت و حساسیت مضاعفی یافته است. با مطالعه شرح حال زنان صدر اسلام متوجه می‌شویم زنانی بودند که قبل از اسلام‌آوردن، شغل‌های اجتماعی داشتند؛ اما داشتن نقش‌های اجتماعی برای زنان رایج نبوده است. خداوند آخرین پیامبر خود را در جامعه جهل‌زده شبه جزیره عرب مبعوث می‌کند. لذا برای آنکه اسلام در جامعه عرب بتواند رشد کند و رهبر آن بتواند در بین افرادی که متصل به زر و سیم، بت‌ها و مسائل مادی بودند، موقعیتی داشته باشد باید پشتوانة اقتصادی هم داشته باشد. خداوند این پشتوانه اقتصادی را در مسیری طبیعی قرار داد؛ یعنی دست خداوند از پشت صحنه چنان ترسیم کرده که حضرت خدیجه(س) در آن موقعیت زمانی بتواند بدون اینکه از موقعیت خود عقب‌نشینی کند چنین نقشی را ایفا کند. علاوه بر صفات خود رسول اکرم‌(ص) در درستکاری، امین‌بودن و راستگویی که در جامعه مشهور بود و اعمال خود پیامبر در طول حیاتشان از نظر دعوت‌های طبقات بالاتر جامعه، از نظر مالی یا از نظر قدرتی پشتوانه‌بودن حضرت خدیجه برای پیامبر اکرم‌(ص) بسیار موثر بود.