بررسی آثار امداد و نجات دریایی در حقوق ایران، کنوانسیون کمک و نجات دریایی 1910 بروکسل و 1989 لندن با امکان سنجی دریافت اجرت نجات توسط ناوهای نیروی دریایی و کشتی های دولتی

حوادث دریایی واقعیتی است تلخ و اجتناب ناپذیر که گمان می رود از زمانی که اولین شناور به آب انداخته وبه نوعی کشتی رانی آغاز شد با این صنعت همراه بوده و پا به پای آن تا به امروز ادامه یافته است. از این حوادث به دلیل آنکه امنیت و سلامت حمل و نقل دریایی و کشتی رانی را تهدید می کند و سرمایه های هنگفت مالی و انسانی را تهدید می نماید همواره به عنوان خطرهای جدی دریایی یاد شده و می شود. تحقیق حاضر با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی به بررسی کمک و نجات در دریا از منظر حقوق دریایی می پردازد. یافته های این پژوهش بیانگر این است که کمک و نجات دریایی در اصل دربرگرفته از حس بشردوستانه و ضمیر پاک بشری است و به عنوان اقدامی اخلاقی در میان دریانوردان از دیرباز مرسوم بوده است و انجام آن منجر به نجات جان انسان ها، کالاها و محمولات تجاری کشتی ها می شود که در بحث اجرت نجات دریایی براساس کنوانسیون 1910 بروکسل، راجع به ماهیت کمکی که کشتی های نظامی و دولتی انجام می دهدسخنی به میان نیامده است و با مسکوت رها نمودن این موضوع مشخصاً اعمال مقررات این قانون را در عملیات انجام یافته غیر قبول دانسته و عوامل آن را مستحق اجرت نمی داند اما با این حال با پیوستن ایران به کنوانسیون 1989 بین المللی نجات دریایی این زمینه فراهم شده تا در صورت تمایل این نقیصه با تصویب قوانین جدید برطرف گردد و کشتی های نظامی و دولتی نیز همانند سایر ناجیان از اجرت نجات برخوردار گردند.