مروری بر صنعت بازیافت کشتی، الزامات، قوانین و مقررات مربوطه

ناوگان دریایی نقش حیاتی در اقتصاد دارد و حمل و نقل 90 درصد کالاها از طریق دریا صورت می گیرد. کشتی ها بسته به نوع و تکنولوژی مورد استفاده در ساختمانشان، عمر مفید محدود و مشخصی دارند. سالانه تعداد کثیری از شناورها به دلایل مختلف از سرویس دهی خارج می شوند و بایستی بازیافت شوند. اگرچه بازیافت یکی از اصول توسعه پایدار است و از دو جنبه ی امکان استفاده مجدد از بسیاری از بخش های کشتی و همچنین ایجاد توسعه اقتصادی و اشتغال زایی برای جوامع حائز اهمیت است، اما بروز مشکلات متعدد ناشی از عدم رعایت ایمنی عوامل انسانی، تبعات آلودگی محیط زیستی ناشی از آن و تاثیر نامطلوب بر سواحل محل بازیافت، منجر به ایجاد چارچوب های قانونی لازم از جمله کنوانسیون بازل و کنوانسیون هنگ کنگ و همچنین چندین راهنمای عملیاتی برای اعمال کنترل توسط مجامع بین الملل از جمله دبیرخانه کنوانسیون بازل، سازمان بین المللی کار(ilo)، انجمن بین المللی کشتیرانی(ics)، سازمان جهانی دریانوردی(imo) و سازمان بین المللی استاندارد(iso) گردید. از آنجا که اجرای این صنعت طبق قوانین و مقررات بین‌المللی نه تنها منجر به آلودگی‌های زیست محیطی نمی شود بلکه سودهای اقتصادی فراوانی را نیز به همراه خواهد داشت، لذا مطالعات گسترده در خصوص کنوانسیون، قطعنامه ها، راهنماها و استانداردهای جهانی مربوطه جهت ارتقاء دانش مرتبط با الزامات و فرآیندهای مربوطه جهت توسعه این صنعت و تبیین قوانین و مقررات ملی ضروری به نظر می رسد که در این مقاله به دقت بیان و بررسی شده اند.