بررسی نقش شاخص های شکلی - کالبدی معماری بومی در ارتقا حس مکان (مطالعه موردی: شهر کرمان)

معماری بومی برگرفته از الگوهای فرهنگی و بازتاب سنت های منطقه ای است. این معماری، همساز با اقلیم و طبیعت پیرامونش در راستای پایداری شهر، آسایش و آرامش کاربران شکل می گیرد. اما روند رو به رشد و توسعه نا متوازن و نا متعادل و حتی پایین بودن کیفیت ساخت و ساز ها در تمامی زمینه ها، باعث افول این معماری شده است. همچنین به دلیل ادراک محدود انسان معاصر از ارزش های معماری بومی، معماری بی هویت جایگزین مکان های ارزشمند در معماری امروز شده اند. در این پژوهش با استفاده از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی، برخی از شاخص های شکلی-کالبدی معماری بومی، معرفی و تاثیر آنها در کیفیت بخشیدن به فضا و القای حس مکان مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج بدست آمده، بیانگر اهمیت توجه به شاخص های کالبدی معماری بومی جهت ارتقاء حس مکان در طراحی فضای معماری به عنوان مکانی برای زیستن است و می تواند منجر به توسعه روابط اجتماعی، تعاملات اثربخش، همسازی با محیط پیرامون و همچنین بازدهی مطلوب فضاهای سکونتی گردد.