خوانشی به معماری مسکن بومی دوره قاجار شهر شیراز در جهت بازنمایی اصول در معماری معاصر اقلیم گرم و خشک ایران

معماری بومی هر منطقه‌ای نشان‌دهنده خصوصیات و ویژگی‌های اقلیمی، و صوری از پیشترفت‌های کالبدی و فرهنگی آن منطقه است و به واسطه همین مولفه‌ها، شکل ویژه‌ای از فرهنگ و قومیت آن منطقه را به نمایش می‌گذارد. از این رو پژوهش جاضر به دنبال واکاوی وجوه معماری بومی در مساکن دوره قاجاریه در شهر شیراز است و با استفاده از روش تحقیق کیفی و شیوه گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و میدانی به این نتیجه رسید که معماری در مسکن بومی دوره قاجار شهر شیراز، به دلیل برخورداری از شرایط اقلیمی هماهنگ، تا حدود بسیاری با یکدیگر وجه تشابه دارند و موجب شده است تا معماران همواره در جهت طراحی خانه‌های بومی در این منطقه به این وجوه مشترک نگاه بیاندازند. اصلی ترین این اصول‌ها، رنگ روشن، انعطاف پذیری فضاها، عنصر حیاط مرکزی و جهت گیری است که تقریباً در همه خانه‌ها یک شکل ات این در حالی است که دیگر اصول معماری بومی، در خانه‌های بومی دوره قاجار نیز دگرگون گشته است.