بررسی تاثیر نور و دید و منظر به عنوان مولفه‌های هستی فضا، بر ارتقا کیفیت زندگی ساکنان مجتمع‌های مسکونی

موضوع مسکن از دیرباز از مسائل پیچیده و اساسی بوده که بشر همواره با آن دست به گریبان بوده تا بتواند راهکارهایی برای ساختن مسکن، نه تنها به عنوان یک خوابگاه و سرپناه بلکه به عنوان فضایی که بتواند شرایط لازم را برای رشد فردی هر یک از اعضای خانواده فراهم کرده و پاسخگوی نیازهای روحی و روانی آنان باشد؛ بدهد. فضای سکونت به دلیل این که انسان‌ها بخش قابل ملاحظه‌ای از زمان خود را در آن سپری می‌کنند، بسیار دارای اهمیت است، زیرا انسان‌ها برای کار و فعالیت روزانه از خانه‌های خود خارج می‌شوند و پس از اتمام کارهایشان دوباره به آغوش خانه‌هایشان پناه می‌آورند. امروزه زندگی انسان‌ها به علت پیشرفت‌های صنعتی، ماشینی شده است و ارتباطی که در گذشته میان محل سکونت و طبیعت برقرار بوده از بین رفته است؛ در حالی‌که این ارتباط با طبیعت می‌توانست بسیاری از مشکلات خانه‌های امروزی از جمله نورگیری و دید و منظر را بهبود بخشد، همان طور که معماری بومی با راهکارهای خود در گذشته پاسخگوی این نیازها بوده است. همدلی و ارتباط با طبیعت ریشه در فرهنگ این آب و خاک دارد و همزیستی مسالمت آمیز انسان، طبیعت و معماری در معماری سنتی ایران کاملا مشهود است. بنابراین در این پژوهش سعی بر آن است تا با بررسی معماری بومی گیلان و یافتن ویژگی هایی از این معماری که قابل بازخوانی و تکرار در معماری امروزی باشد و با به کار گرفتن آن در طراحی مجتمع‌های مسکونی، کیفیت نور و دید و منظر را در آن‌ها ارتقاء داده که به تبع آن کیفیت زندگی ساکنان این مجتمع‌های مسکونی نیز بهبود می‌یابد. این پژوهش کاربردی می‌باشد و روش تحقیق آن توصیفی و گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه‌ای می‌باشد.