طراحی محله با رویکرد خوانایی با توجه به نقش سینما در تصویر ذهنی افراد

تشخیص هویت فضاهای شهری در شهر های سنتی جای خود را به تشخیص اهمیت بناها و ساختمان ها بلند مرتبه در شهر های مدرن داده اند و دو عنصر مهم که تامین کننده کیفیت خوانایی محیط هستند (فرم کالبد و الگوی فعالیت) در شهرهای امروزی کمتر قابل تشخیص اند. شهر و سینما و یا به عبارتی شهرسازی و فیلمسازی شاید در لغت دارای وحدتی یگانه و قرابت معنایی یکسانی نباشند؛ اما زمانی که مخاطبانشان را مورد بررسی قرار می دهیم در بسیاری از ابعاد روان شناختی تاثیر شایانی بر یکدیگر دارند و گاها یکدیگر را نقد می کنند. این اثر بخشی که ریشه در یگانگی مفهوم مخاطب در معنای عام ، در دو رشته شهرسازی و فیلم سازی یعنی مردم دارد، سبب به وجود آمدن نگرشی موازی و یا متقابل با مفهوم فضا است. هدف اصلی این پژوهش بررسی رویکرد های سینما گران برای خلق فضاهای قابل درک، برای دستیابی به معیارها و اصولی است که از طریق آنها خوانایی فضاهای شهری تقویت شود. روش تحقیق از نوع اسنادی و پیمایشی است. نتایج تحقیق حاکی از این است که عناصری چون رنگ و نور، اختلاف سطح، زاویه دید، حرکت، نماد و بافت؛ را می توان در فضاهای شهری به خدمت گرفت و طراح می تواند با کاربرد مناسب و شناخت هر یک از این شاخص ها به راه کارهای نوینی در طرح پیشنهادی دست یابد تا بدین وسیله مولفه های خوانش و ادراک فضای شهری را تقویت کرده و یا حتی حرکت شهروندان را همچون بازیگرانی در صحنه های شهری کنترل و هدایت نماید.